“નાનો એવો મારો કબાટ, એમાં ફક્ત ચાર જોડી કપડાં. એને ગોઠવતા કેટલી વાર લાગે?”
દાદી ખાટલા પર બેઠા પૂર્ણિમાને વઢવા લાગ્યા. કબાટનો દરવાજો આડો હતો, એટલે દાદીને ન દેખાયું કે પૂર્ણિમા શું કરી રહી છે. પૂર્ણિમા જમીન પર કબાટની સામે બેઠી હતી અને દાદીની તિજોરી હાથમાં ખુલી હતી. જ્યાં એણે ડોકુ બહાર કાઢ્યું, દાદી ફરી વઢયા,
“પાછી બટન જોવા બેસી ગઈ ને?”
પૂર્ણિમા એ દાદીને ફરી ફોસલાવાનો પ્રયત્ન કર્યો,
“મારી, વ્હાલી, મીઠી દાદી, પ્લીઝ! તમે શું કરશો આ સોનાના બટનનું. હવે તો કેટલા જુના થઈ ગયા છે. મને આપોને?’
દાદીના બે, રજવાડી, મીનાકારીવાળા સોનાના બટન, એમના લગ્નની ચોલીના, જે પૂર્ણિમાને ખૂબ ગમતા. પણ દાદી એ એના પર ચીલની નજર રાખી હતી.
“સોનુ એ સોનુ, કેટલું પણ જૂનું થાય, એની કિંમત વધે, ઘટે નહીં, સમજી?”
“પણ તમે આ બે બટનનું શું કરશો? વર્ષો થી આમ જ પડ્યા છે.”
“મે એને એક ખાસ કામ માટે રાખ્યા છે. હવે તારાથી સંતાડીને રાખવા પડશે.”
પૂર્ણિમા એ મોઢું બગાડ્યું, કબાટ બંધ કર્યો અને બટનની આશા છોડી દીધી.
એકાદ વર્ષ પછી દાદી પરલોક સિધાવી ગયા અને એના બે વર્ષ પછી પૂર્ણિમાના લગ્ન લેવાયા. ઘરચોળું પહેરી, પૂર્ણિમા અરીસા સામે તૈયાર થઈ રહી હતી, ત્યાં એની મમ્મીએ આવીને કહ્યું,
“તારી દાદીની ઈચ્છા હતી કે ફેરા લેતી વખતે, તું આ બુટ્ટી કાનમાં પહેરે.”
જ્યારે પૂર્ણિમા એ ડબ્બી ખોલી, તો અશચર્યચકિત થઈ ગઈ. આસું અને સ્મિત બન્ને એક સાથે હાવી થઈ ગયા.
તો આ હતું દાદીનું ખાસ કામ. રજવાડી, મીનાકારીવાળા સોનાના બટનની બનેલી બુટ્ટી, દાદી તરફથી એના લગ્નની ભેટ!
શમીમ મર્ચન્ટ
