“મારા અતિ પ્રિય વીર,
માનવામાં નથી આવતું, આજે તમને પત્ર લખતાં બે વર્ષ થઈ ગયા. હું ક્યારે પણ શબ્દોમાં નહીં ઢાળી શકું, કે તમારી સાથેના આ પત્ર વ્યવહારે મારા હૃદય પર શું અસર કરી છે. તમારા દરેક કાગળમાં, મધ ટપકાવતી લાગણીઓએ મારા દિલ પર મલમનું કામ કર્યું છે. આજે બધી આતુરતા પુરી થશે અને એક બીજાને જોયા વગર સંબંધમાં જોડાઈ રહેવાના વચનનો અંત આવશે.
બસ તમને એક વાત કહેવી છે. મને એક પ્લાસ્ટિક સર્જરીની જરૂર છે. પછી બધું ઠીક થઈ જશે. આપણો મેળાપ, એ જ આપણી અને આપણા પ્રેમની ખરી પરીક્ષા છે. વીર, મારી પાસે આવશો ને?”
પ્રીતિના પત્રના છેલ્લા વાક્યો મારા કાનમાં ભણકારા વગાડી રહ્યા હતા. પણ બે વર્ષમાં એની સાથે એવું મારુ મન જોડાઈ ગયું કે પ્રીતિ સિવાય બીજું કોઈ સમજમાં જ નથી આવતું. સર્જરી? જે હશે તે, સાથે મળીને જોઈ લઈશું .
ડોર બેલ વગાડી છે અને એના ઘરની બહાર ગુલાબનો ગુલદસ્તાની સાથે ઉભો છું. જેણે દરવાજો ખોલ્યો, એના ડાબા ગાલ ઉપર રીંછ જેવા કાળા વાળ હતાં.
“વીર ?”
આઘાતમાં મેં માથું હલાવ્યું. એણે હાથ આગળ કરતાં ઉત્સુકતા થી કહ્યું,
“હાય! હું પ્રીતિ.”
