કાજળભર્યા નયનનાં કામણ મને ગમે છે,
કારણ નહીં જ આપું, કારણ મને ગમે છે.
લજ્જા થકી નમેલી પાંપણ મને ગમે છે,
ભાવે છે ભાર મનને ભારણ મને ગમે છે.
જીવન અને મરણની હરક્ષણ મને ગમે છે,
કે ઝેર પણ ગમે છે મારણ મને ગમે છે.
ખોટી તો ખોટી હૈયાધારણ મને ગમે છે,
રણ હોય ઝાંઝવાનાં તો પણ મને ગમે છે.
સુંદર બની ગયું છે કંઇ ઓર દિલ મટિને,
તૂટી ગયું છે તો યે દર્પણ મને ગમે છે.
લાવે છે યાદ ફૂલો છાબો ભરી ભરીને,
છે ખૂબ મ્હોબતીલી માલણ મને ગમે છે.
આવી ગયાં છો આંસુ લૂછો નહીં ભલાં થઈ,
એ બારે માસ લીલાં તોરણ મને ગમે છે.
લજ્જાના બંધ તોડી ઝુલ્ફો દિયો વિખેરી,
જીવન બને છો વેરણછેરણ, મને ગમે છે.
હું એટલે તો એને વેંઢારતો રહં છું,
સોગંદ, જિંદગીનાં વળગણ મને ગમે છે.
દિલ શું હવે હું પાછી દુનિયા ય પણ નહીં દઉં,
એ પણ મને ગમે છે, આ પણ મને ગમે છે.
હસવું અચૂક હસવું, દુઃખમાંય મુક્ત હસવું,
દીવાનગી તણું આ ડહાપણ મને ગમે છે.
ભેટ્યો છું મોતને પણ કઇ વાર જિંદગીમાં,
આ ખોળિયાની જેમ જ ખાંપણ મને ગમે છે.
ઘાયલ મને મુબારક આ ઊર્મિકાવ્ય મારાં,
મેં રોઇને ભર્યા છે એ રણ મને ગમે છે.
– અમૃત ‘ઘાયલ’